انسان كامل از ديدگاه مولوي و راجرز

انسان كامل از ديدگاه مولوي و راجرز

انسان كامل از ديدگاه مولوي
و راجرز  بحث در مورد انسان و
ماهيت او از ريشه دارترين مباحث عمومي فرهنگي، در انديشه بشر است. اين موضوع،
همواره مورد مداقه و مناقشه فلاسفه يونان و پس از آن فلاسفه اسلامي، و در قرون
اخير، فلاسفه غرب نيز قرار گرفته است.فهرست مطالبعنوان                                                                                                     فصل اولمقدمهبيان كلي مسئلههدف- ضرورت تحقيقفصل دومادبيات تحقيقمقدمهانسان كامل در سير تاريخريشه گرايش به انسان كاملنگاهي به ويژگيهاي انسان
كاملانسان كامل از ديدگاه
مولويعظمت انسانانسان ميان دو بينهايتارزيابي خودموانع رشد و كمالراه و روشهاي نيل به كمالانسان از ديدگاه مولويويژگي هاي انسان كاملحواس جسماني و حس نهاني
انسانآدم شناسي از هر علم و
فني دشوارتر استحل مشكلخودشناسي، كليد رمز
غيرشناسي استآدمي ديد است، باقي گوشت
و پوستنتيجة اخلاقيراه لذت و الم از درون
است نه از بيروندفع توهم و جواب شبهة
احتماليحس و انديشه انساني اسير
عقل، و عقل اسير روح استدرمان دردهاي دروني بشرفصل سومانسان با كنش كاملعنوان                                                                                                     زندگي راجرزنگرش راجرز به شخصيتانگيزش شخصيت سالم: فعليت
بخشيدنخود و تحقق خودويژگيهاي افراد كامل1.         آگاهي از تمام تجربيات2.         تازگي درك در مورد تمام تجربيات3.         اعتماد كردن به رفتار و احساسهاي خويش4.         آزادي انتخاب بدون بازداريها5.         خلاقيت و خودانگيختگي6.         نياز مستمر به رشداظهار نظر شخصيعملكرد كامل فردتوجه بي قيد و شرطشرايط با ارزش بودناصول كلي نظريه راجرزنظر راجرز در مورد انسانهمساني و همخواني خويشتنتحقيق در همسان و همخواني
خويشتننياز به توجه مثبتديدگاه يك درمانگر از
زندگي خوبانسان كارآمديك مشاهدة منفييك مشاهدة مثبتويژگيهاي فرايندبازبودن فرايند نسبت به
تجربهافزايش زندگي هستي
گرايانهيك اعتماد فزاينده نسبت
به ارگانيسمفرايند كارآمدي كاملترپاره اي پيامدهاعنوان                                                                                                     چشم انداز نو در بارة
آزادي در برابر جبر علميآفرينندگي به عنوان يك
عنصر زندگي خوبپاية اطمينان بخش طبيعت
انسانپرباري عظيم زندگيفرايند آفرينندگي انگيزش براي آفرينندگيشرايط دروني آفرينندگي
سازندهفصل چهارممقدمهبحث و نتيجه گيرينظرية مولوينظرية راجرزمحدوديتهاپيشنهاداتفهرست منابعمقدمهاينكه انسان نمونه و ايده
آل بايد داراي چه خصوصيات و ويژگيهايي باشد تا بعنوان يك الگو براي همة انسانها
مطرح شود، در همة اديان الهي و عمومي مكاتب بشري مورد توجه قرار گرفته است. اساساً
هر مذهب و مكتبي كه داعية انسان سازي و انسان شناسي دارد بايد انساني را با
ويژگيها و صفات خاصي بعنوان يك الگو معرفي كند و اگر مكتبي نتواند از عهدة چنين
مهمي برآيد، هيچگاه نمي توان از آن مكتب بعنوان يك مكتب عاري از عيب و نقص ياد كرد.
هر مكتبي نه تنها بايد «انسان ايده آل» خود را معرفي نمايد، بلكه بايد «جامعة
نمونه» خود را نيز معرفي كند. توجه به انسان و شناسائي
وي مسئله اي است كه از قديم الايام مورد توجه مذاهب و مكاتب و فرهنگهاي گوناگون
بوده است و كمتر سيستم فكري و فلسفي را مي توان سراغ گرفت كه به گونه اي به
شناسائي انسان پرداخته باشد. جملة معروف «خودت را بشناس» كه از سقراط نقل شده، اما
با تعابير ديگر در تفكرات و انديشه هاي قبل از سقراط وجود داشته، نمايشگر اين
مسئله است كه آدمي نسبت به «خود» و حقيقت وجودي خود همواره بي اعتنا نبوده است و
اگر هم بر بعضي از مكاتب فكري ايراد گرفته مي شود كه به انسان توجه نكرده اند، اين
نه به آن معناس كه آن مكاتب اصلاً توجهي به انسان نداشته اند، بلكه مراد آنست كه
از انديشيدن در بارة انسان آن گونه كه شايستة مقام آدمي بوده است، خودداري كرده
اند.