دانلود مبانی نظری و پیشینه تحقیق روان نمايشگري

دانلود مبانی نظری و پیشینه تحقیق روان نمايشگري

عنوان: دانلود مبانی نظری
و پیشینه تحقیق روان نمايشگريفرمت ورد قابل ویرایشتعداد صفحات: 23فصل دوم مبانی نظری، پیشنه
تحقیق و ادبیات تحقیقهمراه با رفرنس نویسی و
پاورقی داخل متنمنابع کاملقسمتی از متن:به اعتقاد نظريه پردازان رويکرد روان نمايشگري،
ريشه هاي شکل گيري اين رويکرد را بايد در تجربيات خاص دوران کودکي، نوجواني
و اوايل جواني مورنو، بنيانگذار اين رويکرد، جستجو کرد (مارينيو، 1994).
مورنو در دوران کودکي و نوجواني، درگيري زيادي بامسائل مذهبي داشت و علي
رغم شرايط نامناسب اقتصادي حاکم بر خانواده، روحيه ي شاد، خودجوش و خلاقي
داشت. مورنو از همان کودکي، علاقه ي بسيار بارزي به بازي هاي مبتني بر
ايفاي نقش داشت. او اين بازي ها را به شکل بسيار خلاقانه اي مديريت مي‌کرد و
محتواي بازي هاي او نيز بيشتر حول مفاهيم و تصاوير مذهبي بود (هاورث[1]،
1998).مورنو در اوايل جواني، پيرو جنبش فلسفي- هنري بيان گرايي[2]
بود. بيان گرايي يک مکتب فلسفي يا هنري خاص نبود و رهبر يا نظريه پرداز
مشخصي نداشت. حتي بسياري از طرفداران اين جنبش، يکديگر را نمي‌شناختند. به
طور کلي جنبش بيان گرايي که قبل از جنگ جهاني اول، آغاز شده بود و پس از
اتمام جنگ، به طور قابل توجهي توسعه يافته بود، مدعي و خواستار نوگرايي و
سنت شکني در شيوه هاي بيان هنري و حتي در شئون مختلف ساختارهاي اجتماعي و
فرهنگي بود. مورنو در سال 1920 در مقاله ي فلسفي- مذهبي خود با نام «واژگان
پدر[3]» به صراحت گرايش خود را به اين جنبش نشان داد. اولين جرقه هاي
مفهوم سازي رسمي‌خودجوشي[4] ، که امروزه يکي از مفاهيم کليدي روان نمايشگري
محسوب ميشود، در قالب نظرات مورنو در همين چارچوب فلسفي، نمايان شد
(مارينيو، 1994).هنگامي‌که مورنو هنوز جوان بود و چهره ي سرشناسي
محسوب نمي‌شد، يکي از علايق اصلي او اين بود که به پارک مي‌رفت، بچه ها را
دور خود جمع مي‌کرد، براي آن ها داستان مي‌گفت و اَشکال مختلفي از بازي هاي
مبتني بر ايفاي نقش را در ميان آن ها رهبري مي‌کرد. هدف و انگيزه ي اصلي
او در جريان اين بازي ها اين بود که سطح خلاقيت و خودجوشي بچه ها را
برانگيزد و ارتقا بخشد. همين فعاليت ها که حتي گاهي در نظر مردم، عجيب به
نظر مي‌رسيد، در واقع از جمله ريشه هاي اوليه ي شکل گيري روان نمايشگري بود
(هاورث، 1998).مورنو پيش از بنيانگذاري روان نمايشگري، تجارب
موفقي را در کارهاي گروهي داشت که به نوعي پيشگام رويکردهاي گروه درماني
امروزي محسوب مي‌شود (مارينيو، 1994)، اما ريشه هاي اوليه ي شکل گيري
رسمي‌روان نمايشگري به عنوان يک رويکرد مشاوره و روان درماني، به سال هاي
1919 تا 1924 در وين باز مي‌گردد. او در سال 1919 اولين بار اصطلاح روان
نمايشگري را به کار برد و در طي اين دوره، مکاني را اجاره کرد و با گروهي
از بازيگران، فعاليت هايي را مبتني بر نقش گزاري ارتجالي[5] آغاز کرد. طي
اين فعاليت ها، مورنو از اين بازيگران مي‌خواست تا به جاي اجرا براساس متن
هاي از پيش تعيين شده،‌ به طور خودجوش، مسائل شخصي خودشان را اجرا کنند.
اين شکل از تئاتر بالبداهه[6] که توسط مورنو راه اندازي شده و تمرين مي‌شد،
بسياري از مباني آنچه که امروزه روان نمايشگري ناميده مي‌شود را شامل
مي‌شد. استفاده از سکو (صحنه)[7]، بهرمندي از فرآيند پالايش رواني[8] جهت
شناسايي و حل مسائل در يک فرآيند درماني امن، تأکيد بر ارتقاء خودجوشي از
طريق تکنيک هاي مختلف و نيز استفاده از ارکاني همچون شخص اول و ايگوهاي
ياور، همگي مولفه هايي بودند که هنوز هم اجزاي اصلي روان نمايشگري را تشکيل
مي‌دهند. منتها هنوز اين شکل روان نمايشگري، تفاوت هاي زيادي با شکل
امروزي داشت. پس از شکل گيري اوليه ي روان نمايشگري در وين، مورنو در سال
1926 به نيويورک مهاجرت کرد و طي پنجاه سال بعدي، به رشد و تکامل روان
نمايشگري پرداخت تا اينکه روان نمايشگري به تدريج به شکل امروزي خود تبديل
شد (هاورث، 1998).