سعادت و رابطه آن با معرفت و عبادت از ديدگاه ابن سينا

سعادت و رابطه آن با معرفت و عبادت از ديدگاه ابن سينا

از نظرِ ابن سينا سعادت و شقاوتِ حقيقي در آخرت پديد مي آيد؛ اما در اين دنيا، معرفت و عبادت، داروي آن سعادت؛ و جهل و معصيت، زهر آن است. به تعبيرِ ديگر، سعادتِ مطلق با كمال و تزكيه دست يافتني است. كمال به وسيله علم؛ و تزكيه به وسيله عمل و عبادت حاصل مي شود. عبادت، راه شناخت خداوند تعالي است؛ زيرا عبادت است كه نفس ناطقه انساني را شبيه عقول مجرد مي گرداند و مادام كه نفس انساني شبيه ملائكه نگردد، راهي به شناخت حق تعالي نخواهد داشت. شناخت خداوند و عقول مجرد نيز آدمي را مشتاق ميكند تا به آن جواهر عقلي اتصال و تشبه يابد. اشتياق واقعي در انسان قطعاً موجب تضرع و ذكر دائمي و عبادت حقيقي خواهد شد. در واقع عبادت و معرفت رابطه اي دوسويه با يكديگر دارند: عبادت موجب به دست آوردن معرفت حقيقي مي شود و معرفت خود، عبادتي والاتر را در پي دارد و از آنجا كه خداوند نامتناهي است، اين سير ميتواند تا بي نهايت ادامه يابد و اين گونه است كه آدمي به سعادتِ حقيقي نايل مي شود.