عشق

عشق

عشق: یا حقیقی است یا
مجازی. عشق حقیقی آن است که به امور معنوی همانند: پروردگار، دانش، نیایش، شخصیت
علمی و معنوی دیگران و همانند آنها تعلّق گیرد، که البته در رأس عشقِ حقیقی، عشق
به پروردگار است. اما عشق مجازی آن است که به مسائل مادی تعلّق می گیرد، همانند
عشق به پول، مقام، شهرت و… . معمولاً مجازی، نکوهیده و بر پایه سست هوس های مادی
و پست استوار است که نه تنها حس کمال جویی انسان را ارضا نمی کند، بلکه آدمی را از
حرکت به سوی تکامل بازمی دارد و او را با روحی ناراضی و عقیده ای پوچ رها می کند. چنین
عشقی، انسان را به آرامش پایدار نمی رساند. بدین ترتیب، فرد مبتلا، هیچ گاه ثبات و
پویا زندگی نخواهد کرد، مگر جای گزینی شایسته برای آن بیابد که همان عشق متعالی و
عشق به امور معنوی باشد