نظريه هاي انگيزش در مورد آموزش و پرورش

نظريه هاي انگيزش در مورد آموزش و پرورش

دانلود تحقیق کمک پایان نامه نظريه هاي انگيزش در مورد آموزش و پرورشنوع فایل : Word تعداد صفحات : 66  شرح محتوانقش مدارس در انگيزشفرهنگ و سازمان مدرسههنجارها، ارزشها و باورهاي مشتركجو مدرسهساختار كار و تكليفساختار مديريتي و اقتدارساختار تأئيد و پاداششيوه هاي گروهيشيوه هاي ارزشيابيفرصتها و محدوديتهاي بيرونيانواع دانش آموزاناندازة مدرسهدخالت دادن والدين و اجتماعفرصتها و محدوديتهاي منطقهاي و ايالتي خلاصهشرلي، كريس و استاسيا دانش آموزان يك دبيرستان شهري بزرگ هستند. صبح هنگامي كه به مدرسه مي روند راجع به دبيرستانشان صحبت مي كنند:شرلي: من واقعاً از رفتن به چنين جايي متنفرم. منظورم اين است كه شما مجبوري اينجا هرروز خودت را نشان دهي و تنها كاري كه معلمان بلدند حرف زدن است. آنها هرگز به تو گوش نمي دهند. به نظر مي رسد هيچ نگراني نسبت به ما ندارند و تنها نگراني آنها اين است كه به كتابها برسند و ما نمرات بالا در امتحانهاي احمقانه كسب كنيم. من فكر نمي كنم بعضي از آنها حتي اسم مرا نيز بلد باشند.كريس: خيلي سخت نگير (بي خيال) شرلي، به آن بدي نيست. آنها سخت تلاش مي كنند و مسئوليت تعداد زيادي از ما را بر عهده دارند و فرصت كمي براي پرداختن به چيزهايي غير از تدريس دارند.شرلي: خيلي خوب، آنها حداقل مي توانند وانمود كنند كه نگران ما هستند.استاسيا: بله، كريس! فكر مي كنم تو به اين خاطر خوشبيني كه كارهايت را خوب انجام مي دهي و يا كسي برايت دردسري ايجاد نمي كند. تو يك مردي و آنها به تو كاري ندارند ولي هميشه به ما پيله مي كنند. من نيمي از اوقاتي كه مي خواهم به حمام بروم مي ترسم و حتي به حمام انتهاي راهروي طبقه دوم نمي‌روم.شرلي: آه، درسته، آن يكي. آنجايي كه بي عرضه علاف اند بچه هايي كه دائم متلك مي اندازند. من هم از آنها مي ترسم من فكر مي كنم آنها با نگاهشان تو را اذيت مي كنند. من هم آنجا نمي روم.كريس: شما راجع به چه صحبت مي كنيد؟ گاهي به سالن ورزش پسران بيايد. خواهيد ديد كه نگراني شما بيهوده است نيمي از بچه ها به كسي غير از خودشان حتي نگاه نمي كنند زيرا نمي خواهند بگونه اي رفتار كنند كه به ديگران احساس بي احترامي دست دهد. اينكار مي تواند خطرناك باشد و بدون نگاه كردن به يكديگر بسكتبال بازي دشوار است. لااقل من همسايه هايم را خوب مي شناسم. آنها همه اهل دعوا هستند ولي ما باور كرده اينم كه اهل آنجا هستيم. اينجا شما احساس تعلق پيدا نكرده ايد. من فقط خودم را حفظ مي كنم و سعي مي كنم در كلاس به بهترين نحو عمل نمايم. من نمي توانم منتظر فرار از اينجا و رسيدن به دانشكده باشم.و…………..